ارز دیجیتال بیت کوین نخستین ارز دیجیتالی است. هیچ‌کس نمی‌داند که چه کسی آن را ساخته است. البته این موضوع تازه‌ای نیست. چون بیشتر ارزهای دیجیتالی در سکوت تولید می‌شوند.
گفته می‌شود که سازنده بیت کوین، فردی به نام «ساتوشی ناکوموتو» (Satoshi Nakomoto) است. دقیقا مشخص نیست که ساتوشی ناکوموتو واقعا یک فرد است یا گروهی از افراد تحت این نام، اقدام به تولید «Bitcoin» کرده‌اند.
بعد از تولد این رمزارز، دیگر خبری از ساتوشی ناکوموتو به گوش نرسید. مدتی بعد، رمزارزهای متفاوت دیگری مانند «لایت‌کوین»، «اتریوم» و… هم به دنیا معرفی شده‌اند.
یکی از مزایای اصلی «Bitcoin» این است که می‌توان آن را در حالت آفلاین هم در یک سخت‌افزار امن ذخیره کرد. به این حالت، «ذخیره سرد» گفته می‌شود. با وجود ذخیره سرد، امکان به سرقت رفتن رمزارزها به صفر می‌رسد.
ذخیره سرد، در مقابل «ذخیره گرم» قرار دارد. ذخیره گرم، نوعی ذخیره‌سازی است که طی آن، داده‌ها روی سطح اینترنت ذخیره می‌شوند و در نتیجه، امکان به سرقت رفتن آن به وجود می‌آید.
چرا ارزهای دیجیتال، جنجال برانگیز هستند؟
این ماجرا، دلیل‌های فراوانی دارد؛ مثلا، از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۳، خلافکاران با استفاده از بیت کوین معاملات خود را انجام می‌دادند و با این کار آن را به شهرت رساندند. نبود ناظران دولتی، فعالیت غیرقابل ردیابی، فرار مالیاتی و … بخشی از دلیل‌های روی آوردن خلافکاران به سمت این ارز دیجیتال بودند.
همان‌طور که پیش‌تر با هم گفتیم، دولت‌ها هنوز نتوانسته‌اند قوانینی منسجم در مورد ارزهای دیجیتالی تدوین کنند. بنابراین، از موضوعاتی مانند دریافت مالیات از این رمزارزها صحبتی نمی‌شود.
«اِسکم‌ها» (scam) نیز یکی از دلایلی هستند که نام رمزارزها را در دنیا مطرح کردند.
اسکم‌ها، همان تله‌هایی هستند که در قالب‌هایی موجه سر راه کاربران به ویژه افراد تازه‌وارد یا ناوارد قرار می‌گیرند تا آنها را به بهانه رسیدن به سود در دنیای ارزهای دیجیتالی، تلکه کنند.
از آنجا که بلاک چین – همان بستری که در آن رمزارزها تراکنش می‌شوند – امکان برقراری ارتباطی بی‌واسطه را در میان افراد فراهم می‌کند، دیگر نیازی به واسطه‌هایی مانند بانک‌ها و موسسات مالی احساس نمی‌شود.
در نتیجه، این عامل هم دلیل دیگری است که باعث شهرت ارزهای دیجیتالی شد.
Bitcoin چگونه کار می‌کند؟
بیت کوین
بیت کوین یک دارایی دیجیتال است که بر بستر شبکه بلاک چین پیاده‌سازی شده است. بلاک چین یک سیستم به اشتراک گذاری اطلاعات است که همه افراد حاضر در آن شبکه به این اطلاعات که در دفتر کل نگه‌داری می‌شوند دسترسی دارند.
در سیستم بانکداری فقط بانک از نقل و انتقال دارایی و تمام جزئیات آن باخبر می‌شود، اما در بلاک چین این اطلاعات در دفتر کل مرکزی که همه به آن دسترسی دارند ثبت می‌شود.
در هر اشتراک‌گذاری کد فرستنده، کد گیرنده و مبلغ ارسالی مشخص می‌شود، در دفتر ثبت می‌گردد و تا ابد امکان رجوع به آن وجود دارد. حجم فعلی دفتر «Bitcoin» به بیش از ۳۲۰ گیگابایت رسیده است.
هر کیف پول یک سیستم امنیتی قوی دارد که از دو کد تشکیل شده است، یک کلید خصوصی و یک کلید عمومی. هر تراکنشی که در شبکه رمزارزها انجام می‌شود با کلید خصوصی شما که بر اساس یک سیستم رمزنگاری خیلی قوی تولید شده است، امضا می‌گردد.
توجه داشته باشید فقط شما به کلید خصوصی دسترسی دارید ولی هنگامی که تراکنش در دفتر مرکزی ثبت شود، افراد می‌توانند آن تراکنش را بر اساس کلید عمومی مشاهده کنند.
اجازه بدهید برایتان مثالی بزنیم:
اگر شخص «A» بخواهد در شبکه، تراکنشی انجام دهد – مثلا یک واحد از این رمزارز را به شخص «B» بفرستد – باید درخواست خود را به شبکه اعلام کند. نودها تراکنش را دریافت کرده، آن را ثبت می‌کنند و سپس به نودهای اطراف خود می‌‌فرستند.
اما نودها به جز ارسال تراکنش به نودهای اطراف باید صحت تراکنش دریافتی را بسنجند؛ مثلا اگر شخص «A» بخواهد ۲ واحد اتریوم به شخص «B» ارسال کند ولی دارایی او فقط یک واحد اتریوم باشد، نودها این تراکنش را به عنوان یک تراکنش معیوب شناسایی می‌کنند و این تراکنش انجام نخواهد شد.
برای این کار نودها باید به سابقه تراکنش‌ها مراجعه کنند. فردی که درخواست تراکنش ارسال یک واحد اتریوم را دارد با پیوند تراکنش‌های قبلی خود به شبکه ثابت می‌کند که موجودی او حداقل یک واحد اتریوم است.
بررسی میزان دارایی مورد نیاز یک بار توسط کیف‌پول شخص ارسال‌کننده تراکنش و یک بار توسط نودها انجام می‌شود. با این کار شبکه از خطر خرج دوباره در امان خواهد بود.
داشتن ارز دیجیتالی در کیف‌پول به این معنا است که شما در شبکه تراکنش‌هایی خرج نشده دارید.
منبع: بیت کوین، رمز ارز برتر دنیا